หนังสือรูปภาพสำหรับเด็ก เขต เมกุโระ
เรื่อง โดย...ยูอิชิ คิมูระ
ภาพ โดย...อสึโกะ สูซูกิ
“ก็ผมมันไม่เอาไหนเลยนี่”
เจ้าหนูน้อยคิดแบบนี้เสมอ
เมื่อวานฝนหยุด หลังจากตกติดต่อกันหลายวันทำให้อากาศวันนี้สดชื่นแจ่มใสเจ้าหนูน้อยจึงออกไปปิคนิคกับเพื่อนๆ
เจ้าหนูแหงนมองท้องฟ้าแล้วพูด “โห สวยจังเลย”
มัวแต่มองท้องฟ้าทำให้ตกอยู่หลังเพื่อนๆ
ถึงแม้จะพยายามเดินตามหลังเพื่อนๆจนทัน
แต่ก็ไม่เห็นมีใครสนใจเลยสักนิดว่า
เจ้าหนูน้อยหายไปไหน
เจ้าหนูน้อยก็คิดว่า
“เป็นเพราะว่าผมมันเชื่องช้าเอง
ผมมันไม่เอาไหนเลย”
ช่วงหยุดพักระหว่างทาง
“ฉันเอาสตอร์เบอรี่มาเยอะแยะเลย”เจ้าหมีพูด
แล้วก็เดินแจกให้เพื่อนๆ
มีแต่เจ้าหนูน้อยที่ยังไม่ได้
“ผมด้วย” ทั้งๆที่พูดแล้ว
แต่ก็ไม่มีใครสนใจและก็ไม่ได้สตอร์เบอรี่เหมือนเพื่อนๆเลย
ถึงตอนนี้เจ้าหนูน้อยก็คิดว่า
“เสียงผมมันเล็กเกินไป ผมมันไม่เอาไหนเลย”
พอถึงริมแม่น้ำ
ทุกตัวก็จัดแจงเรื่องหุงหาอาหาร
เจ้าหนูน้อย ลิง และก็สุนัขจิ้งจอกก็ออกไปหาฟืน
ที่ภูเขา ในขณะที่กำลังเก็บฟืนกันอยู่นั้น
เจ้าลิงที่กำลังหอบฟืนกองใหญ่มาก็พูดว่า
“อะไรกันนั่น หอบมาแค่เนี่ยเองเหรอ”
พร้อมกับหัวเราะเยาะเสียงดังลั่น
ในเวลานั้นเจ้าหนูน้อยก็คิดว่า
“ก็ตัวผมเล็กนี่ ผมมันไม่ได้เรื่องซักอย่าง”
เจ้าหนูน้อยพยายามขนกิ่งไม้ใหญ่กองโต
เดินโต๋เต๋ไปทางโน้นที โต๋เต๋มาทางนี้ทีเพราะหนักแต่มองไม่เห็นทาง
จนไปชนกับสุนัขจิ้งจอก
สุนัขจิ้งจอกก็โกรธและพูดขึ้นว่า
“โอ้ย เจ็บนะ ไม่เห็นรึไง”
ในตอนนั้นเจ้าหนูน้อยก็คิดว่า
“ก็ผมมันซุ่มซ่าม ผมมันไม่เอาไหนเลย”
ครืดคราด ครืดคราด
รู้สึกเหมือนพื้นดินมันสั่นสะเทือน
เจ้าหนูน้อยรู้สึกกลัวและคิดว่า
“ผมมันขี้ขลาด ผมมันไม่เอาไหน”
พร้อมกับพูดว่า“คือว่า ผมขอเข้าไปอยู่ในถ้ำก่อนนะ ”
พูดเสร็จก็วิ่งจู้ดเข้าไปในถ้ำ
“เฮ้ย เดี๋ยว นายพูดว่าอะไรนะ”
“นี่เค้าหนีเหรอเนี่ย”
เจ้าลิงกับสุนัขจิ้งจอกก็พาลโกรธแล้ววิ่งไล่ตามเจ้าหนูน้อยไป
ครืน ครืน ครืน ครืน
แล้วหน้าผาก็พังลงมา“ฮู้ ๆๆ” “จี๊ดๆๆ” “เจี๊ยกๆๆ”
ทั้งสามก็กระโดดลงไปในโพรงเล็กๆก่อนที่ดินจากหน้าผาจะหล่นมาทับ
“ฮู้ รอดตายแล้วพวกเรา”
แต่ทางออกถูกดินกับก้อนหินหล่นมาปิดทับไปหมดแล้ว
เป็นเพราะฝนตกลงมาตลอดเพิ่งจะหยุดเมื่อวานนี้เอง
ดินชุ่มน้ำเยอะๆเข้า อ่อนตัวก็เลยหล่นลงมาปิดทับกัน
ถึงแม้จะพยายามผลักดันแค่ไหนดินก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย
“โอ้ย จะทำยังไงดีเนี่ย”
ในถ้ำมืดสนิท
แต่เจ้าหนูน้อยก็ไม่อยู่เฉย พยายามที่จะขุดรูให้ได้
ขุด ขุด ขุด จนมีหินหล่นร่วงไปทำให้มีรูเล็กๆขึ้น
และก็มีแสงสว่างลอดผ่านเข้ามา
จะทำยังไงดีหล่ะ เพราะมีแต่เจ้าหนูน้อยเท่านั้น
ที่สามารถลอดผ่านรูไปได้
จากแสงสว่างนั้นทำให้มองเห็นใบหน้าของเพื่อนทั้งสอง
เจ้าหนูน้อยเห็นก็ตกใจ
ปกติจะเห็นแต่ใบหน้าเด็ดเดี่ยวเชื่อมั่น
แต่ตอนนี้มีแต่ใบหน้าที่มีแต่ความหวาดกลัว
“ผมจะไปเรียกเพื่อนๆมาช่วยนะ”
“อืออออ ขอร้องหล่ะ”
“ช่วยเราด้วยนะ”
เจ้าหนูน้อยก็ลอดรูออกมาพอแตะพื้นได้ก็วิ่งไปด้วยความรวดเร็ว
“ผมจะต้องช่วยเพื่อนออกมาให้ได้”
ถึงริมแม่น้ำ เพื่อนๆก็กำลังหุงหาอาหารกันอยู่
เจ้าหนูน้อยตรงเข้าไปหาหมีก่อนเลย
“พี่หมี พี่หมี เกิดเรื่องใหญ่แล้วหล่ะ”
“ฉันกำลังหั่นผักยุ่งอยู่เห็นมั๊ยเนี่ย”
เจ้าหมีพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเจ้าหนูน้อยเลย
เจ้าหนูน้อยจึงไปหากระต่ายกับหมูป่า
“นี่นะ หน้าผาฝั่งโน้นนะพังลงมาแหละ”
ถึงแม้จะพูดแล้ว แต่...
“โห จริงเหรอ ทำนี่เสร็จแล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาฟังใหม่นะ”
พูดเสร็จก็หอบจานไปล้างที่ริมแม่น้ำโดยไม่ใส่ใจเจ้าหนูน้อยเลย
แต่ยังไงก็ตาม ผมต้องพยายามหาเพื่อนๆไปให้ได้
“ฮึ่ม ถ้าอย่างงั้นละก็...ได้”
เจ้าหนูน้อยรวบรวมพลังอีกครั้ง
โดยจับหางของแรคคูนกับหมูป่าเข้าด้วยกันแล้วดึงไป
“โอ๊ย โอ๊ะ โอ้ย เจ็บนะ ทำอะไรเนี่ย”
เจ้าหนูน้อยก็ปล่อยมือทำให้ตัวเองเสียหลัก
ล้มขมำกลิ้งหลุนๆๆลงไปพื้นหญ้า
“เชอะ ก็ไม่มีใคร(มีใคร)สนใจผมเลยนี่
ถึงยังไง ผมก็เป็นหนูที่ไม่เอาไหนเลยนี่
ถึงทั้งสองจะคิดยังไงมันก็ไม่เห็นเป็นอะไรอยู่แล้ว”
เจ้าหนูน้อยรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วที่จะพยายามต่อไปอีก
แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้างสีฟ้าเข้ม
แล้วใบหน้าที่น่าสงสารของลิงกับสุนัขจิ้งจอกก็ลอยเด่นขึ้น
ทำให้เจ้าหนูน้อยทนนิ่งต่อไปไม่ไหว
“เอาหล่ะ ถึงเวลานี้จำเป็นต้องทำตัวเดียวแล้วหล่ะเรา”
เจ้าหนูน้อยหันไปจับพลั่วได้ก็ออกวิ่งกลับไปด้วยความรวดเร็ว
พอถึงถ้ำได้ก็ลงมือขุดดิน ซั่ว ๆๆ
แต่ถึงแม้ว่าเจ้าหนูน้อยจะพยายามขุดแค่ไหนก็ตาม
ดินก็ไม่ได้พร่องออกไปเลย
แม้กระนั้นหนูน้อยก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจ
ขุดจนเริ่มมีแผลพองเต็มมือไปหมด
เรี่ยวแรงก็เริ่มถดถอยลงเรื่อยๆ
“ผมมันไม่เอาไหนเลยจริงๆ”
พูดเสร็จก็คอตกแบบหมดอาลัย
ทันใดนั้น เพื่อนๆทุกตัวก็มายืนอยู่ข้างหลัง
ในมือมีทั้ง พลั่ว จอบ เสียม ถังน้ำถือมาด้วย
แล้วก็ช่วยกันขุดดินออกอย่างรวดเร็ว
สมกับที่เป็นหมีใหญ่ มีจอบใหญ่
และมีกำลังเหลือเฟือพอที่จะขุดหลุมได้
หมูป่าใช้ทั้งสองมือจับจอบเล็กๆ
แต่ก็ขุดดินออกด้วยความเร็ว
ส่วนกระต่ายกับแรคคูน
ก็ช่วยกันตักดินใส่ตะกร้าขนไปทิ้งข้างหลัง
“เพื่อนๆ สุดยอดไปเล้ย”
เจ้าหนูน้อยมองเพื่อนๆที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้น
ด้วยสายตาที่ ทึ่ง งง และชื่มชมยินดี
และแล้วเจ้าหนูน้อยก็รู้สึกน้อยใจตัวเองขึ้นมาอีกแล้ว
“ผมมันทั้งเชื่องช้า ซุ่มซ่าม ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง
เสียงก็เล็ก ตัวก็เล็ก
แถมยังช่วยเพื่อนก็ไม่ได้อีกต่างหาก
ผมมันไม่เอาไหนเลยจริงๆ”
พูดเสร็จก็หลับตาลงด้วยความเศร้า หมดหวัง
“ใครบอกหล่ะว่าไม่เอาไหนนะ”
มีเสียงดังมาจากข้างหลัง
“เอ๊ะ”
พอเหลียวหลังหันไปดูก็เจอสุนัขจิ้งจอกกับลิงยืนยิ้มอยู่
“เฮ้ย โล่งอกไปที”
“อืม เป็นเพราะเธอแท้ๆที่ช่วย”
“พวกเราคิดยังงั้นจริงๆนะ เป็นเพราะตัวเธอเล็กทำให้รู้เรื่องพื้นดินเป็นอย่างดีเลยนะ”
“จริงๆด้วย ตัวเธอเล็กรู้สึกไวต่ออันตรายต่างๆ แถมยังลอดผ่านรูเล็กได้ด้วย”
“เพราะยังงั้น เธอนะไม่ใช่ไม่เอาไหนนะจะบอกให้ ขอบใจมากๆนะเจ้าหนูน้อย”
และทุกตัวก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน
“ใช่แล้ว เมื่อกี้เธอนะ ช่วยแบบไม่คิดชีวิตเลยนะ”
“ใช่ พวกเรารู้สึกได้ ถึงได้ตามมานี่ไงหล่ะ”
“พยายามถึงที่สุดเลยนะ”
“สุดยอดไปเลย เจ้าหนูน้อย”
เจ้าหนูน้อยรู้สึกเบาหวิวตัวลอยด้วยความดีใจ
ใต้ฟ้าสีครามสดใส
อาหารก็ตั้งเรียงรายรออยู่
ท้องทุกตัวก็ร้อง จ๊อกๆๆ
“มาเริ่มกินกันเถอะ”
ทุกตัวก็พูดคละเสียงกัน
เสียงเจ้าหนูน้อยก็ดังฟังชัด
จนสามารถได้ยินอย่างชัดเจน
おくづけ
目黒区子ども条例のえほん 「すごいよ ねずみくん」タイ語
さく:きむら ゆういち
え:鈴木アツコ
翻訳:タキモト サワパー
朗読:オノ クワンジラー
校正:ドクター チンタナ カノ、スリライ ショウガセ
音楽:秋山裕和
企画:にほんごの会くれよん
制作:多言語絵本の会RAINBOW
This work is not for sale, nor for revision, nor for any change.